Józef Kołodziej
MERMAID - NIESAMOWITA HISTORIA
Dwudziestu dwóch mężczyzn walczyło z szalejącym morzem o swoje życie,
lecz ilekroć osiągnęli jakieś drobne zwycięstwo, musieli ponownie stawać
do walki.
Przypadek szkunera "Mermaid" i dwudziestu dwóch ludzi, którzy byli na
jego pokładzie, znajduje się w obszernych kartotekach Lloyda w Londynie,
lecz chociaż zawierają one opisy przeróżnych przypadków, to żaden nie
może się z nim równać.
Wszystko zaczęło się bardzo przyjemnie rankiem 16 października 1829 roku,
kiedy „Mermaid" wypłynęła z zatoki w Sydney, podążając do zatoki Collier
na pólnocnym wybrzeżu Australii.
Wiał łagodny wiatr, a słońce
lśniło na
wierzchołkach przecinanych przez statek fal. Na pokladzie było
osiemnastu krzepkich marynarzy, trzech pasażerow i kapitan Samuel
Nolbrow, który stał przy sterze. Nie zdając sobie z tego sprawy,
rozpoczynali podróż, która w historii wypraw morskieh nie miała sobie
równej. W czwartym dniu po wypłynięciu z Sydney, kapitan przekazał
ster pierwszemu oficerowi i zszedł pod pokład na mały łyczek alkoholu ze
skrzętnie zgromadzonych zapasów.
Członkowie załogi porozchodzili się po pokładzie, gdyż nie mieli nic
lepszego do roboty. Barometr nie zapowiadał w żaden sposób tego, co
miało się wydarzyć. Wydawało się, że pogoda będzie ładna, a podróż minie
bez przeszkód, aż na krótko przed godziną czternastą statek został
unieruchomiony przez ciszę
morską. Ciężkie,
szare chmury zasłoniły tarczę słoneczną, zrobiło się ciemno.
Zaniepokojony bezruchem, kapitan Nolbrow odstawił butelkę i
zataczając się wrócił na poklad, gdzie zobaczył, jak wskazówka barometru
gwałtownie opada. Na chwilę przed zapadnięciem ciemności skończyła się
cisza i zerwał się gwałtowny wiatr, który wkrotce przeszedł w szalejący
sztorm.
"Mermaid" walczyła o życie, gdyż znalazła się w krętej Cieśninie
Torresa, wąskim kanale, który pochłonął wiele statków i załóg.
Wysokie fale roztrzaskały dziób statku i wrzały wokół sternika, który
dla bezpieczeństwa przywiązał się do masztu. Poprzez spazmatyczne błyski
światła kapitan Nolbrow widział dostatecznie dużo, żeby zdać sobie
sprawę, że walczy z szalejącą burzą, a bitwa je
st
z góry przegrana.
Wszyscy byli na pokładzie, kiedy olbrzymia fala cisnęła "Mermaid" o
wierzchołek rafy i statek został rozłupany na pół niczym dojrzały melon.
W kilka chwil później dwudziestu dwóch mężczyzn znalazło się w
absolutnych ciemnościach.
Pośród wzburzonego oceanu jedna tylko rzecz dawała im nadzieję:
skalisty wierzchołek, który sterczał nad wodą około stu metrów od
tonącego statku. I cud nad cudami - kiedy zajaśniało znów światło dnia,
dwadziescia dwie pary rąk trzymały się kurczowo skały. Nikt nie zginął!
Trzy zimne, wilgotne dni i noce tkwili tam, właściwie nie mając żadnych
szans. Jednak co za zrządzenie losu, cieśniną przepływała akurat barka „Swiftsure".
Rozbitków dostrzeżono i zabrano na pokład.
Następnych pięć dni minęło spokojnie, dopóki „Swiftsure" nie zbliżyła
się do wybrzeży Nowej Gwinei. Wtedy to i ona stała się ofiarą fatum,
które ciążyło na wyratowanych przez nią pasażerach. Bez żadnego
ostrzeżenia potężny prąd, nie zaznaczony na mapach, porwał „Swiftsure" w
swoje objęcia. Barka przechyliła się na burtę i rozbiła o skaliste
wybrzeże. I tym razem wszyscy się uratowali!
Doczołgali się ostatkiem sił do plaży i nie minęło nawet pięć godzin,
gdy byli ocaleni, tym razem przez szkuner "Governor Ready". Miał on na
pokładzie trzydzieści dwie osoby, ale starczyło jakoś miejsca zarówno
dla rozbitków z "Mermaid' jak i "Swiftsure". Szkuner pośpiesznie
podniósł żagle i skierował się wzdłuż wybrzeża na ... spotkanie z
katastrofą.
W trzy godziny po tym, jak rozbitkowie stanęli na jego pokładzie,
„Governor Ready" stanął w ogniu.
Ładunek stanowiło drewno budowlane, płomienie rozprzestrzeniły się
więc gwałtownie i wydano rozkaz opuszczenia statku. Wszyscy obecni na
pokładzie stłoczyli się w kruchych łodziach bez żadnego ekwipunku.
Otaczały ich setki mil otwartych wód, poza utartymi szlakami żeglugowymi.
Perspektywy ratunku były mizerne, lecz niewiarygodne szczęście nie
opuścłlo ich. Australijski kuter rządowy przypłynał przypadkowo w te
okolice i zabrał rozbitków. Znowu nie zginął nikt.
Na pokładzie "Comet" słychać było głosy niezadowolenia. Załoga statku
ratowniczego uważała, że na tłumie rozbitków ciąży złowieszcze
przeznaczenie, mimo wielkiego szczęścia, które raz po raz ocalało im
życie. Dokładnie po tygodniu kuter „Comet'' wpadł w niespodziewany
szkwał, który złamał maszt, zerwał nadburcia, pozbawł go steru i wydał
na łaskę żywiołów.
Załoga weszła do jedynej nadającej się do użytku łodzi ratunkowej i czym
prędzej odpłynęła od skazanego na zagładę statku, pozostawiąjac nie
chcianych gości samym sobie.
Osiemnaście godzin nieszczęśnicy trzymali się kurczowo wraku i
odpędzali rekiny nim dotarł do nich statek pocztowy "Jupiter" i jeszcze
raz wyrwał ich z paszczy morza.
Kapitanowie zrobili zbiórkę i po raz czwarty okazało się, że mimo
czterech katastrof wszyscy pozostali przy życiu! Tej zadziwiającej
historii towarzyszy jeszcze jeden osobliwy splot wydarzeń. Pasażerką „Jupitera"
była starsza kobieta, Sarah Richey z Yorkshire, która płynęła do
AustraIii w poszukiwaniu swojego syna Petera, zaginionego przed
piętnastu laty.
Odnalazła go niespodziewanie - był
jednym z członków załogi "Mermaid”, wyratowanej z morza przez „Jupitera".
Przedruk z
Tygodnika "Plus"
